 Wysłany: Wto 17:04, 22 Kwi 2008 Temat postu: Japonia - Wikipedia |
|
| Japonia – państwo wyspiarskie leżące w Azji Wschodniej na Pacyfiku. Morze Japońskie oddziela kraj od kontynentu azjatyckiego. Archipelag Japoński rozciąga się od Wysp Nansei na południu do Hokkaido na północy i składa się z ok. 4 000 wysp. Największe z nich to: Honsiu, Hokkaido, Kiusiu i Sikoku.
Wyspiarskie położenie Kraju Wschodzącego Słońca i związane z tym geograficzne odseparowanie w zasadniczy sposób determinowało trwającą przez stulecia izolację kulturową, zakończoną w połowie XIX wieku. To za jej przyczyną Japończycy są dziś społeczeństwem jednolitym pod względem narodowościowym, językowym, jak również wyznaniowym i kulturowym. Mieszkańcy owego kraju od zarania dziejów muszą zmagać się z siłami przyrody: trzęsieniami ziemi, wybuchami wulkanów, niszczycielskimi falami tsunami i katastrofalnymi huraganami. Natomiast rzeźba terenu i skromne złoża surowców mineralnych niezbyt sprzyjają powstaniu silnego państwa. Górzysty charakter Japonii sprawił, iż wąskie niziny nadbrzeżne stały się głównym miejscem osadnictwa ludności; tu też rozwinęła się gospodarka, tu powstały miasta; rozkwitła niezwykła cywilizacja. Jakby na przekór tym niesprzyjającym warunkom współczesny Kraj Kwitnącej Wiśni jest najbardziej rozwiniętym państwem Azji i jednym z najlepiej rozwiniętych na ziemskim globie. HISTORIA Początek japońskiego państwa wiąże się ze związkiem plemiennym, a następnie królestwem Yamato z centralnym ośrodkiem na wyspie Honsiu, którego legendarne początki sięgają VII w. p.n.e. Pierwszym legendarnym władcą był Jimmu. Około V w. n.e. królestwo Yamato obejmowało także północną część Kiusiu, jak również zajęło południowy skrawek Korei, dzięki czemu miało kontakt z wysoko rozwiniętą cywilizacją chińską. Wówczas to Japończycy przyjęli chińskie pismo, a dalsze rozprzestrzenianie się wpływów kultury chińskiej nie powstrzymała nawet utrata prowincji koreańskiej w połowie VI w. Shintō jest rodzimą religią Japończyków, nie mniej jednak już od końca VI w. coraz więcej wiernych posiadał buddyzm. W 794 stolicą cesarstwa (pierwszy cesarz – jap. tenno w 589) zostało Heian-kyo (ob. Kioto). Rozpoczął się okres izolacji Japonii od reszty świata, a cesarz był coraz bardziej uzależniony od wielkich rodów. Jeden z nich – Fujiwara, sprawował faktyczną władzę w X i XI w. W tym czasie wyłoniła się klasa rycerzy feudalnych – samurajów, podległych panom feudalnym. W 1292 szogun, naczelny wódz, Yoritomo z rodu Minamoto stworzył system feudalnej administracji wojskowej, zwanej bakufu. Od tej pory kolejni cesarze byli odsuwani od władzy przez stojących na czele państwa szogunów. Ośrodkiem władzy Yoritomo była Kamakura. Odtąd wszystkie następne okresy bakufu w dziejach Japonii nosiły nazwę od stolicy szogunów lub nazwy ich rodu. Samuraj wg Taiso Yoshitoshi Samuraj wg Taiso Yoshitoshi Pierwszy szogunat, Kamakura upadł w czasie prób podbicia Japonii przez Mongołów. Wyruszająca z Korei flota mongolska próbowała dwukrotnie, w 1274 i 1281 dokonać inwazji Japonii, ale za każdym razem została rozproszona przez tajfun zwany kamikaze (boski wiatr). Kraj Wschodzącego Słońca obronił się wprawdzie przed najeźdźcą, jednak przygotowania do wojny pochłonęły ogromne środki i zrujnowały finansowo szogunów. Zdobycie Kamakury w 1333, przez jeden z rywalizujących ze sobą rodów rozpoczęło okres wojen feudalnych, który zakończył się ustanowieniem przez nowego cesarza szogunami przedstawicieli rodu Ashikaga ze stolicą w Muromachi – dzielnicy Kioto. Samuraje szturmujący mongolski okręt. Moko Shurai Ekotoba Samuraje szturmujący mongolski okręt. Moko Shurai Ekotoba Pierwsi Europejczycy przybyli do Japonii w 1542, a byli nimi kupcy portugalscy z Makau. Zaszokowali oni japońskich panów feudalnych nieznaną bronią – muszkietami. Razem z nimi do Japonii dotarło chrześcijaństwo. Pierwszym misjonarzem nowej wiary był hiszpański jezuita Franciszek Ksawery (1506-1552). Kraj był rozbity na księstwa feudalne zwalczające się nawzajem. Próby jego zjednoczenia podjął się popierający chrześcijaństwo Oda Nobunaga (1536-1582), który w 1573 objął władzę. Po jego śmierci władzę w Japonii przejął Toyotomi Hideyoshi (1536-1598). Swoją stolicą uczynił w 1587 Nagasaki – port na zachodnim wybrzeżu Kiusiu. Wkrótce do miasta zaczęły przybywać liczne statki kupców hiszpańskich, portugalskich i holenderskich. Następcą Hideyoshiego został Tokugawa Ieyasu (1543-1616), który kontynuował zjednoczenie kraju i założył dynastię shogunów rodu Tokugawa, którzy sprawowali rządy w latach 1603-1867. Początkowo sprzyjał on kupcom zagranicznym i był otwarty na wpływy Zachodu. Później jednak przestraszył się nadmiernej chrystianizacji kraju. Od 1636 wszystkie kontakty z kupcami europejskimi i misjonarzami zostały zakazane, chrześcijanie japońscy byli prześladowani, a jedynym otwartym portem zostało Nagasaki. Rozpoczęła się izolacja Japonii od wpływów europejskich. Coraz bardziej represyjny charakter rządów skorumpowanego shogunatu, naciski Zachodu wywołujące niepokoje wewnętrzne, kryzys ekonomiczny oraz społeczny, bunty chłopów i feudałów, wszystko to doprowadziło do przełamania izolacji Japonii. Skrzypiące drzwi do kraju zaczęły się otwierać. W lipcu 1853 komandor marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych Matthew Perry (1794-1858) zakotwiczył okręty nazwane przez Japończyków "czarnymi" w zatoce Yedo (ob. Zatoka Tokijska). Amerykanie przybyli ponownie w lutym 1854 i wymusili na Japonii pierwszy traktat łamiący jej izolację. Włodarze Kraju Kwitnącej Wiśni wyrazili zgodę na handel oraz nawiązali stosunki dyplomatyczne ze Stanami Zjednoczonymi. Nie mniej jednak Japończycy nadal bronili się przed ingerencją z zewnątrz co doprowadziło do interwencji połączonej floty brytyjsko-francuskiej i ostrzału japońskich portów. Kulminacją tego było skierowanie przez Brytyjczyków potężnej armady, która zakotwiczyła w okolicach Kōbe w 1866. W końcu młody japoński cesarz Mutsuhito (1852-1912) otworzył granice Japonii. W 1867 zlikwidował shogunat Tokugawy, a w 1868 ogłosił restaurację władzy cesarskiej. Okres jego władzy określono później mianem epoki Meiji, to znaczy "światłe rządy". Japoński monarcha zniósł feudalizm, rozwiązał klasę samurajów, zastępując ją poborowym wojskiem. Rozpoczął się okres uprzemysłowienia oraz modernizacji. W 1889 cesarz zatwierdził konstytucję opartą na europejskich wzorcach. Obowiązująca do 1945 ustawa zasadnicza zachowała jednak boski kult cesarza i dawała mu szerokie uprawnienia. W 1879 wybuchła wojna chińsko-japońska o Wyspy Nansei. Japończycy rozgromili chińską flotę, a zgodnie z traktatem pokojowym z 1895 pokonane Państwo Środka oddało Japonii Tajwan. Niespodziewane i druzgocące zwycięstwo w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904-1905) uczyniło z Kraju Wschodzącego Słońca pierwsze mocarstwo na Dalekim Wschodzie. W 1910 po zmuszeniu do abdykacji cesarza Sunjonga (1874-1926) Japonia anektowała Koreę. W czasie I wojny światowej Cesarstwo Japonii stanęło po stronie państw ententy, w wyniku czego otrzymało jako terytoria mandatowe Ligi Narodów posiadłości pacyficzne pokonanych Niemiec, a więc Mariany, Karoliny oraz Wyspy Marshalla. W Chinach na Półwyspie Szantuńskim Japończycy zajęli niemiecką kolonię, jednak wycofali się, pod silnym naciskiem aliantów. W 1931 Japonia przejęła kontrolę nad Mandżurią tworząc z niej marionetkowe cesarstwo przemianowane na Mandżukuo. Wybuch II wojny chińsko-japońskiej w 1937 rozpoczęło podbój Chin, w czasie którego Japończycy zajęli wszystkie duże chińskie miasta portowe, a także znaczną część obszaru wewnątrz tego państwa. Masakra nankińska stała się symbolem brutalnej okupacji japońskich wojsk. Wybuch II wojny światowej w Europie, przyśpieszył tok wydarzeń w samej Japonii, gdzie coraz silniejsze poparcie i władzę zdobywały ugrupowania nacjonalistyczne i militarystyczne, dążące do poszerzenia japońskiej strefy wpływów. W 1940 kraj kwitnącej wiśni podpisał pakt z niemiecką III Rzeszą i Włochami tworząc oś Berlin – Rzym – Tokio. Niespodziewany atak Cesarskiej Marynarki Wojennej na amerykańską bazę marynarki wojennej Pearl Harbor na Hawajach w grudniu 1941 stanowił włączenie się Japonii do II wojny światowej. Niedługo potem wojska japońskie opanowały całą Azję Południowo-Wschodnią i znaczną część Oceanii, zagrażając przy tym Indiom i Australii. Czerwiec 1942 stanowił przełom w wojnie na Pacyfiku, kiedy to w bitwie o Midway Japonia poniosła druzgocącą porażkę i odtąd cesarstwo zaczęło tracić zdobyte terytoria. Z początkiem 1945 miasta japońskie poddawane były intensywnym i dotkliwym bombardowaniom i mimo, że wojna w Europie dobiegła końca Japonia nie chciała się poddać. 6 sierpnia 1945 lotnictwo amerykańskie zrzuciło bombę atomową na Hiroshimę, a trzy dni później na Nagasaki. Tego samego dnia Armia Czerwona wkroczyła do Mandżurii. Japonia skapitulowała, a Amerykanie rozpoczęli okupację kraju. W 1946 cesarz Hirohito (1901-1989) zrzekł się swojego boskiego statusu, a parlament japoński uchwalił nową w pełni demokratyczną konstytucję. W 1951 Japonia podpisała traktat pokojowy z mocarstwami zachodnimi oraz układ japońsko-amerykański, zapewniający wpływy wojskowe i gospodarcze Stanom Zjednoczonym. W następnym roku skończyła się okupacja, a wojska amerykańskie opuściły wyspy. Do dnia dzisiejszego Japonia nie podpisała oficjalnego pokoju z Rosją, z którą toczy spór o Kuryle. OBYCZAJE Na narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają wciąż bushido oraz nauki Konfucjusza; to za ich sprawą cechy takie jak dyscyplina, stoicyzm, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i bezgraniczny szacunek wobec starszych czy zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku - w szkole, pracy i rodzinie. Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku z czym w relacjach międzyludzkich panuje konformizm i dążenie do ugody niemal za wszelką cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym, stąd źle widziane jest wyróżnianie się oraz formułowanie osobistych opinii. Ludzie wypowiadają się najczęściej niejasno oraz wymijająco niźli otwarcie, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem oraz wysoką kulturą osobistą. Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa przed utratą twarzy skutkuje istnieniem we wzajemnych relacjach specyficznych, nieformalnych układów i powiązań takich jak giri (moralne zobowiązanie), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich. To właśnie konfucjańskie zasady, bushido, czyli "droga rycerza", a także buddyzm zen stanowiły podstawę specyficznego systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków. Za ich sprawą ongiś samuraj, który okrył się hańbą i stawał się roninem zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo - seppuku; one też przed II wojną światową pomogły stworzyć kult boskiego cesarza oraz pozwoliły japońskim żołnierzom pogardzać śmiercią w czasie samobójczych ataków kamikaze, a poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż nie wchodziły w rachubę pojęcia takie jak niewola czy kapitulacja. JĘZYK Nieznane jest pochodzenie języka japońskiego. Prawdopodobnie jest on pokrewny rodzinom języków uralskich i ałtajskich, do których m.in należą języki fiński, węgierski, mongolski czy turecki. Pod względem gramatycznym podobny jest do nie mniej tajemniczego języka koreańskiego, ale w obu tych językach nie ma prawie żadnych wspólnych słów. Równie prawdopodobnym jest twierdzenie, iż język japoński wywodzi się z języka pierwotnych mieszkańców Wysp Japońskich, np. Ajnów. Jednak z wyjątkiem kilku słów i nazw miejscowości nie przypomina ich języka. Dlatego też jest on klasyfikowany jako największy język izolowany, a więc taki, którego struktury gramatyczne, frazeologia czy fonetyka, są niepodobne do struktur żadnego innego języka na świecie. Japończycy posługują się jednocześnie trzema alfabetami. Są to: wprowadzony w V w. Kanji, czyli znaki chińskie oraz czysto japońskie alfabety fonetyczne hiragana i katakana pochodzące z VIII w. W wielkim uproszczeniu, znakami kanji zapisuje się rzeczowniki, za pomocą alfabetu hiragana przekształca się je w przymiotniki i czasowniki, natomiast alfabet katakana stosuje się do zapisu słów pochodzenia obcego. Ponadto przede wszystkim w reklamie oraz w kontaktach z cudzoziemcami zastosowanie znajduje romaji, a więc alfabet łaciński, który jest w istocie czwartym alfabetem. Do charakterystycznych cech języka japońskiego należą: duża liczba homofonów, obfitość zwrotów grzecznościowych, występowanie tylko otwartych, a więc kończących się samogłoską sylab, iloczas czy duża ilość zapożyczeń frazeologicznych, gł. z języka angielskiego RELIGIA Większość Japończyków deklaruje przynależność do jednej z wielu szkół buddyjskich. Nieznacznie mniejszą popularnością cieszą się konfucjanizm, taoizm i oryginalna japońska religia szinto. Trudno wskazać liczbę wyznawców jednej z wymienionych religii, gdyż Japończycy często wyznają te religie jednocześnie. Pozostałe, jak chrześcijaństwo, judaizm, islam czy hinduizm mają niewielką liczbę wiernych (łącznie 2 - 3% wyznawców). Intensywne uczestnictwo w licznych festiwalach, odwiedzanie chramów szintoistycznych z noworodkami, zawieranie związków małżeńskich w kościołach i pochówki w obrządku buddyjskim wydają się zaprzeczać twierdzeniu, iż Japończycy są społeczeństwem niereligijnym, lecz rzeczywistą wiarę w siły wyższe i cuda któregokolwiek z wyznań deklaruje tak naprawdę bardzo niewielu. W regularnych praktykach religijnych udział bierze znikoma część społeczeństwa, bynajmniej nie z prawdziwej wiary duchowej, lecz jedynie dla podtrzymania tradycji lub dla rozrywki. Współcześni mieszkańcy Japonii wydają się uznawać przede wszystkim światopogląd materialistyczny i hedonistyczny. W Japonii występuje wiele sekt i nieoficjalnych odnóg większych religii, jak. np. Zenrinkyō, Tenrikyō, Shinreikyō czy Sōka Gakkai, z którymi identyfikuje się około 1/5 Japończyków. W okresie od restauracji Meiji do zakończenia II wojny światowej religią państwową był szintoizm. W 1946 roku w nowej konstytucji Japonii pojawił się 20 artykuł gwarantujący całkowitą wolność wyznania i wolność sumienia, a ustawa rozdzielająca wszystkie religie od państwa sprawia, że Japonia jest krajem świeckim, neutralnym światopoglądowo i nie ma prawa ani faworyzować, ani dyskryminować żadnej ze wspólnot religijnych. Artykuł ten zaznacza, że żadna organizacja religijna nie ma prawa pełnić władzy politycznej, ani nawet pośrednio wywierać na nią wpływu. W publicznych szpitalach, urzędach i placówkach edukacyjnych nie znajdzie się wiszących na ścianach symboli religijnych. W państwowych szkołach jest zakaz nauczania którejkolwiek z religii. Wszelkie zorganizowane wspólnoty i stowarzyszenia religijne, pensje dla kapłanów i przywódców religijnych, pielgrzymki, święta, wznoszenie i konserwowanie świątyń i innych obiektów sakralnych nie jest dotowane z budżetu państwowego. KOMUNIKACJA W Japonii każdy rodzaj transportu jest doskonale zorganizowany. Kraj przecina gęsta sieć linii kolejowych, dróg i autostrad, a każdy region posiada dogodne połączenia lotnicze i morskie. Mimo wzmożonej aktywności sejsmicznej, wyspiarsko-górzysty charakter terytorium zmusza Japończyków do budowania częstokroć bardzo skomplikowanych technicznie, a zarazem niezwykle wyrafinowanych konstrukcji takich jak tunele czy mosty. W 1988 oddano do użytku najdłuższy na świecie podmorski tunel kolejowy Seikan, którego długość wynosi prawie 54 km. Natomiast w latach 2002-2007 najdłuższym lądowym tunelem na kuli ziemskiej był liczący 26 km tunel Iwate-Ichinohe. Imponujące pod względem wielkości i długości są również japońskie mosty. Liczący 3,9 km Akashi Kaikyo, jest od 1998 najdłuższym wiszącym mostem świata. Po za tym do największych przepraw globu zaliczają się: Wielki Most Seto (system mostów o dł. 12,2 km), Ōnaruto (1,6 km), czy Kurushima-Kaikyō (1,5 km). Zatokę Tokijską przecina z kolei licząca 15 km przeprawa Tokyo Wan Aqua-Line, na którą składa się 9,5 km tunel oraz 4,4 kilometrowy most. Brak wolnej przestrzeni skłania do zasypywania morza i tworzenia sztucznych wysp, na których powstały m.in. porty lotnicze w Osace, Nagoi czy Kobe. ŁĄCZNOŚĆ I MEDIA Pierwszy japoński znaczek pocztowy znany jako Dragon mon, ukazał się 20 kwietnia 1871. Tego samego roku swą działalność rozpoczęła państwowa poczta, do czasu powstania której dostarczaniem korespondencji oraz przesyłek na terenie Japonii zajmowali się prywatni kurierzy, a od 1859 również poczty zachodnie, które używały własnych znaczków. W 2003 w miejsce dotychczasowej Agencji Usług Pocztowych - Yusei Jigyocho zostało powołane Japan Post (Nippon Yusei Kosha); państwowe przedsiębiorstwo, które jest największym pracodawcą w Japonii. Mający ulec prywatyzacji pocztowy usługodawca posiada 24,700 placówek na terenie kraju, a oprócz typowych usług kurierskich oferuje także ubezpieczenia na życie oraz jest największą na świecie pocztową kasą oszczędności. Dla japońskiej łączności rok 1871 był ważny także z powodu telegrafu, który połączył Kraj Kwitnącej Wiśni z Europą. Obecnie Japonia szczyci się najlepiej rozwiniętym systemem telekomunikacyjnym na świecie. W 2002 liczba abonentów telefonii stacjonarnej wynosiła 71,1 mln, a głównymi jej operatorami są giganci japońskiej telekomunikacji: NTT Group oraz KDDI. W 1979 powstaje w Japonii pierwsza na świecie sieć telefonii komórkowej, która w 2004 liczyła 91,5 mln użytkowników będących klientami takich operatorów jak, NTT DoCoMo, au czy SoftBank Mobile. W 2005 internet liczył 86,3 mln abonentów oraz ponad 350 dostawców usług internetowych, spośród których największe znaczenie mają NTT, KDDI oraz Vic Tokai. Rolę jaką odgrywa w tym kraju internet najlepiej obrazuje 2channel - największe na świecie forum internetowe. W przełomowym także dla mass mediów 1871 r. ukazała się pierwsza japońska gazeta, a był nią dziennik Yokohama Mainichi Shimbun (1871-1940), który zawierał tylko dwie strony. Obecnie największe znaczenie mają tytuły ogólnokrajowe, a więc Yomiuri Shimbun (1874), liberalny Asahi Shimbun (1879), Mainichi Shimbun (1873), biznesowe Nihon Keizai Shimbun (1876) oraz Sankei Shimbun (1933), a wśród prasy angielskojęzycznej Japan Times (1897). Przypada na nie mniej więcej połowa dziennego nakładu wynoszącego obecnie ponad 50 mln egzemplarzy, w tym również ponad 5 mln sportowych. Interesujące jest to, iż w zaawansowanej technicznie Japonii tutejsze gazety cieszą się niezachwianą popularnością i mają najwyższe nakłady na świecie. Ponadto ukazuje się wiele, bo ponad 3000 tytułów regionalnych oraz czasopism, wydawanych przez 1200 kompanii prasowch. Dwie największe agencje prasowe to powstałe w 1945 Kyodo News oraz Jiji Press. W 1970 zniesiono cenzurę prasy, która ujawnia odtąd liczne afery korupcyjne władz. Od 1925 w Kraju Wschodzącego Słońca działa radio; w 1951 pojawiła się telewizja, która od 1960 jest dostępna w kolorze, a od 1969 działa również telewizja kablowa. Obecnie prawie każde gospodarstwo domowe posiada telewizor i radio, na które przypada odpowiednio 90 oraz 120 mln abonentów. Głównym nadawcą medialnym jest założona w 1926 niekomercyjna korporacja publiczna NHK (Nippon Hoso Kyokai), która posiada kilka kanałów radiowych i telewizyjnych, a utrzymuje się z wydawanych przez siebie licencji. Spośród prawie 130 komercyjnych stacji telewizyjnych największe znaczenie mają Nippon TV, TV Asahi, TBS oraz Fuji TV, a wśród prywatnych rozgłośni radiowych dominują JRN, NRN oraz JFN. OŚWIATA I EDUKACJA Początki japońskiej oświaty sięgają czasów feudalnych, kiedy to w okresie Edo szogunat Tokugawa rozpoczął politykę powszechnej edukacji. Powstały wtedy dwa rodzaje szkół: hankō (dosł. szkoła w hanie), czyli szkoły w obrębie posiadłości księcia feudalnego, w których uczyły się dzieci z rodzin arystokratycznych oraz terakoya (dosł. budynek przy swiątyni), czyli szkoły przyświątynne dla mieszczan i dla chłopów, gdzie mnisi buddyjscy, a także przedstawiciele klasy wojowników uczyli dzieci pisania, czytania oraz arytmetyki. Przyswajane w okresie Meiji zachodnie wzorce miały wpływ także na edukację, efektem czego był wprowadzony w 1872 r. nowy, ogólnokrajowy system oświaty składający się z państwowych szkół podstawowych i średnich. Od 1886 r. istnieje obowiązkowa szkoła, w której nauka początkowo trwała 3 lub 4, a od 1908 r. 6 lat. Po II wojnie światowej trwający 9 lat obowiązek nauki w koedukacyjnych szkołach, obejmuje wszystkie dzieci w wieku 6-15 lat. Na obecny pięciostopniowy system nauczania składają się: nieobowiązkowe przedszkole dla dzieci w wieku 3-6 lat, 6-letnia szkoła podstawowa (shôgakkô), 3-letnia szkoła średnia niższego stopnia (chugakkô) oraz nieobowiązkowa 3-letnia szkoła średnia wyższego stopnia (kôkô), przy czym te ogólnokształcące skupiają ok. 75% uczniów, a pozostała ich część uczęszcza do średnich szkół zawodowych. Nieomal połowa absolwentów szkół średnich wyższego stopia kontunuuje trwającą zazwyczaj 4, bądź 5 lat naukę na wyższej uczelni (daigaku), tj. uniwersytecie lub kolegium. Ponadto istnieją specjalne szkoły dla niewidomych, niesłyszących czy niepełnosprawnych umysłowo. Japoński system oświaty jest w znacznym stopniu oparty na szkołach i uczelniach prywatnych, do których w latach 90. uczęszczało 80% dzieci w wieku przedszkolnym, 30% uczniów szkół średnich wyższego stopnia oraz prawie 3/4 studentów wyższych uczelni. Wstęp do większości szkół średnich oraz na uczelnie wyższe poprzedza rekrutacja w postaci mającego charakter testowy - egzaminu wstępnego, którego wysoki poziom trudności skłania wielu uczniów do uczęszczania na dodatkowe zajęcia i korepetycje w specjalnych niepublicznych szkołach przygotowawczych, zwanych juku bądź yobiko. W Kraju Kwitnącej Wiśni nie istnieje ogólnonarodowy, sztywny program nauczania, a jedynie ramowy w oparciu o który każda szkoła opracowuje swój własny. Tygodniowy rozkład zajęć w szkole średniej niższego szczebla obejmuje takie przedmioty jak: etyka, język japoński, język angielski, nauka o społeczeństwie, matematyka, nauki przyrodnicze, muzyka, sztuki piękne, wychowanie fizyczne oraz gospodarstwo domowe i prowadzenie domu. Japoński rok szkolny rozpoczyna się w kwietniu, a kończy w marcu. W międzyczasie uczniom przysługują kilkutygodniowe wakacje letnie, dwytygodniowe ferie zimowe, a także trwająca dwa tygodnie przerwa miedzy starym, a nowym rokiem szkolnym. Jeszcze do niedawna obowiązywał 6-dniowy rozkład zajęć, lecz od 2002 r. wszystkie soboty są wolne. Lekcje trwają od 8.30 do ok. 15.30, a przerwa obiadowa między 12.30, a 13.25. Typowa klasa w szkole podstawowej i średniej liczy nawet do 40 uczniów podzielonych na grupy. Tak jak w wielu innych wysoko rozwiniętych państwach świata, także w Kraju Wschodzącego Słońca szkoły są nowoczesne, a przy tym bardzo dobrze wyposażone w niezbędny sprzęt i pomoce naukowe oferując przy tym bogatą ofertę spędzania czasu poza godzinami lekcyjnymi. Stąd też wielu uczniów uczęszcza na zajęcia związane ze sportem lub innymi zainteresowaniami. Uczniowie szkół średnich zobowiązani są nosić tradycyjny mundurek szkolny zwany gaku-ran. W Japonii funkcjonuje ponad 270 uczelni wyższych, spośród których można wyróżnić te najbardziej prestiżowe i uznane. Największą wszechnicą jest założony w 1877 Uniwersytet Tokijski, potocznie zwany Todai, który jest jednym z 7 założonych jeszcze przed II wojną światową tzw. imperialnych, a obecnie narodowych uniwersytetów; najbardziej szacownych uczelni państwowych. Pozostałe z nich to: Hokkaido, Tohoku, Nagoja, Kioto, Osaka oraz Kiusiu. Natomiast spośród uczelni niepublicznych prym wiodą tokijskie uniwersytety: Waseda; najstarszy w Japonii i Azji, bo założony w 1858 Keio oraz założony przez jezuitów Sofia. NAUKA I TECHNIKA Restauracja władzy cesarskiej w połowie XIX w. zapoczątkowała okres wzmożonej modernizacji oraz industrializacji, które nie byłyby możliwe bez poznania i przyjęcia zachodnich osiągnięć w nauce i technice. One też były jednymi z głównych czynników urastającego do rozmiarów legendy cudu gospodarczego z lat 60. i 70. XX w., odkąd to Kraj Kwitnącej Wiśni zaczął szturmować świat zaawansowanymi technicznie wyrobami przemysłu elektronicznego czy motoryzacyjnego. Obecnie, aby móc sprostać coraz liczniejszej konkurencji ze strony nowych "tygrysów" gospodarczych rola nauki wydaje się być tym większa im bardziej ekonomiczny sukces oparty jest na wiedzy, innowacyjności oraz nowoczesnej myśli technicznej. Ponadto w coraz to większym stopniu i jak nigdy dotąd wywierają przemożny, choć nie zawsze korzystny wpływ na jakość życia ludzi oraz stan środowiska naturalnego, a czego współczesna Japonia jest jednym z, o ile nie najlepszym przykładem. Będący podstawą powojennego cudu gospodarczego intensywny rozwój rozmaitych gałęzi przemysłu wymagał kooperacji z placówkami naukowo-badawczymi, z których najbardziej zaawansowane i rozwinięte są te określane mianem technopolii. Ów współpraca i wzajemna zależność przyczyniły się do tego, że Kraj Wschodząego Słońca jest jednym z wiodących państw prowadzących badania i rozwijających technologie, dysponując przy tym trzecim po USA i UE największym na świecie budżetem w wysokości 130 miliardów dolarów oraz posiadając kadrę liczącą ok. 677,000 naukowców i pracowników naukowych. Szeroko zakrojony rozwój istnieje przede wszystkim w dziedzinach nauk przyrodniczych oraz technicznych, gdzie pole intensywnej działalności naukowej obejmuje m.in. najbardziej zaawansowane dyscypliny, takie jak: elektronika, telekomunikacja, informatyka, chemia, medycyna, genetyka, a ostatnio również nanotechnologia, biotechnologia czy cybernetyka. Japonia od lat dominuje w robotyce skupiając ponad połowę robotów przemysłowych świata. Jednym z palących problemów współczesności jest stale zwiększający się popyt na energię, co przy wciąż zmniejszających się rezerwach surowców skłania pozbawiony ich Kraj Kwitnącej Wiśni do poszukiwania alternatywnych jej źródeł. Dlatego m.in, zainicjowano w 1954 r. japoński program badań nuklearnych. W 1963r. zaczął pracę pierwszy doświadczalny, a trzy lata potem komercyjny reaktor jądrowy. W 2004 r. pracowały 54 reaktory o łącznej mocy 45521 MW. Ponadto Japonia uczestniczy w międzynarodowym programie ITER , mającym na celu zbadanie możliwości produkowania na wielką skalę energii w wyniku fuzji jądrowej. Nie mniej intensywnie rozwija się astronautyka, której początki sięgają 1955 r. Od tego czasu Japończycy zbudowali rakiety, za pomocą których wyprowadzili w przestrzeń kosmiczną szereg satelitów i sond. Powstała w 2003 w wyniku reorganizacji Japońska Agencja Kosmiczna (JAXA) jest na etapie realizacji kilku projektów, takich jak będący częścią MSK Japoński Moduł Eksperymentalny - Kibo, czy też powstająca we współpracy z koncernami lotniczymi GX - pierwsza na świecie rakieta z napędem wykorzystującym LNG. Ponadto japoński program kosmiczny planuje załogowe misje na Księżyc, których ukoronowaniem ma być założenie załogowej bazy do roku ok 2030. Kraj Kwitnącej Wiśni użytkuje dwa zlokalizowane nieopadal Kiusiu kosmodromy, a są to: Tanegashima oraz Uchinoura. Z uwagi na specyficzne położenie oraz niezwykle trudne warunki geograficzne szczególnie dobrze rozwinęły się dziedziny nauk o Ziemi, a więc geologia, geofizyka czy też oceanologia. Związane z tym są również badania polarne, których pionierem w Japonii był Nobu Shirase (1867-1946). W 1957 r. na Antarktydzie rozpoczęła swą działalność pierwsza japońska stacja polarna - Syowa, a pozostałe to Mizuho, Asuka oraz Dome Fuji. Ponadto geografia i związane z nią tragiczne doświadczenia uczyniły Kraj Wschodzącego Słońca jednym z przodujących w dziedzinie inżynierii budowlanej. Dobrym przykładem są tutaj tochi zosei, a więc jakże potrzebne ziemie, wydzierane od wieków morzu. Po II wojnie światowej japońscy uczeni zyskali światowe uznanie. Są wśród nich laureaci Nagrody Nobla, a więc Hideki Yukawa, Shinichiro Tomonaga, Leo Esaki, Masatoshi Koshiba w dziedzinie fizyki; Fukui Kenichi, Hideki Shirakawa, Ryoji Noyori, Koichi Tanaka w dziedzinie chemii oraz Susumu Tonegawa w dziedzinie fizjologii i medycyny. Należy wymienić także zdobywców Medalu Fieldsa, najbardziej prestiżowej nagrody przyznawanej w dziedzinie matematyki, a są to: Kunihiko Kodaira, Heisuke Hironaka i Shigefumi Mori. KULTURA I SZTUKA Na kulturę Japonii należącą do najbardziej zachwycających i fascynujących na świecie zasadniczy wpływ wywarła wielka cywilizacja chińska, jak również położona bliżej Korea. W Państwie Środka narodziły się charakterystyczne dla Japonii dziedziny sztuki, takie jak origami, suiseki, czy pielęgnowanie drzewek bonsai. To stamtąd też w XIII wieku dotarł do Kraju Kwitnącej Wiśni buddyzm zen, będący inspiracją dla rozwoju nowych nurtów i form w malarstwie, kaligrafii czy poezji. Nie mniej jednak już znacznie wcześniej japońscy mistrzowie odeszli od wiernego naśladowania chińskich wzorów, z ich przywiązaniem do symetrii. Stąd też w sztukach plastycznych główny plan znajduje się poza środkiem dzieła, a w mowie, słowie pisanym oraz w sztuce w ogóle domysł często przeważa nad jednoznacznością. Wraz z zen do Kraju Wschodzącego Słońca dotarł również rytuał picia herbaty, który przekształcił się następnie w ceremonię o dużych walorach estetycznych i filozoficznych. To za jej sprawą narodziły się nowe charakterystyczne dziedziny oraz formy sztuki, takie jak ikebana - sposób układania kwiatów, czy poezja haiku. Ceremonia parzenia herbaty wywarła też istotny wpływ na wygląd wnętrza japońskiego domu oraz styl ogrodów, z których najsłynniejsze to karesansui - pełne surowości i prostoty kamienne ogrody zen, obrazujące wodę i góry, odzwierciedlające tym samym filozoficzne idee. W końcu też chanoyu, a więc "droga herbaty" i współgrające ze sobą różne formy sztuki reprezentują tak charakterystyczne dla estetyki japońskiej pojęcia, jak wabi (piękno ubóstwa) i sabi (patyny czasu), które razem z kryteriami shibui, a więc "spokojnej wytworności" składają się na najważniejszą zasadę japońskiego smaku, zgodnie z którą mniej znaczy więcej. KUCHNIA JAPOŃSKA =) W Kraju Kwitnącej Wiśni jedzenie oraz jego przygotowanie jest niemal rytuałem, a spożywanie posiłków poza domem należy do największych przyjemności czasu wolnego. Trzeba jednak przy tym zaznaczyć, że w przygotowanie z pozoru prostych potraw tradycyjnej japońskiej kuchni wkłada się wiele serca i pracy. To za ich sprawą jedzenie jest również ucztą dla oczu, gdyż ogromną wagę przywiązuje się do świeżości produktów, sposobu ułożenia, a także koloru potraw. Podstawą tej kuchni jest ryż, którego znaczenie jest tak wielkie, że słowo gohan, a więc gotowany ryż znaczy tyle samo co posiłek. Pod wpływem buddyzmu od X do niemal końca XIX wieku obowiązywał zakaz spożywania mięsa, stąd też kwintesencję tutejszych dań stanowią przyrządzane na wszelkie możliwe sposoby ryby i owoce morza. Z ich udziałem, często w surowej postaci powstają tak charakterystyczne potrawy jak: sushi, sashimi czy mająca portugalskie pochodzenie, a przy tym najbardziej ceniona - tempura. Do kulinarnych rarytasów zalicza się także zdaniem wielu toksyczna ryba fugu. Na skład codziennego menu często składają się zupy, z których najpopularniejsza jest miso, a więc sojowy wywar z dodatkami, którymi mogą być owoce morza czy też inna sojowa specjalność - twaróg tofu. Równie dużą popularnością wśród Japończyków cieszą się makarony obon - z mąki pszennej, soba - z gryczanej oraz cienki somen, czy też będący podstawą ramen makaron rybny naruto. Ważną część japońskiej diety oraz istotny składnik potraw stanowią rzecz jasna warzywa, w tym tak osobliwe jak fuki, a także grzyby shiitake oraz morskie wodorosty i glony, z których powstaje będący podstawą wielu zup bulion dashi. W przeciwieństwie do wielu innych azjatyckich, japońska kuchnia nie zalicza się do szczególnie pikantnych, a wyjątek stanowić może znana z ostrego smaku chrzanowa pasta wasabi. Nie mniej jednak wśród przypraw największe znaczenie ma shōyu - sos sojowy, a w mniejszym stopniu ocet ryżowy czyshiso. Spośród dań mięsnych szczególnie popularne są yakitori, tonkatsu oraz sukiyaki. O-cha, czyli zielona herbata jest najbardziej cenionem napojem przez mieszkańców Kraju Wschodzącego Słońca, gdzie najpopularniejsze jej rodzaje to sencha i genmaicha. Stanowi ona zwieńczenie każdego posiłku oraz jest zasaniczym elementem spotkań towarzyskich. Wytwarzana z ryżu sake to najsłynniejszy japoński napój alkoholowy, który podawany jest na ciepło przed posiłkiem. Jednak podobnie jak gdzie indziej na świecie, także w Japonii największym wzięciem cieszy się piwo, które pojawiło się tutaj w XIX w. Wśród japońskich browarów prym wiodą: Asahi, Kirin, Ebisu oraz Sapporo. Japończycy nie gardzą również whisky, którą wytwarza m.in gorzelnia Suntory. Wytwarza się także wino, a najbardziej polecane jest białe z prefektury Yamanashi. Z kolei coraz większą popularność zdobywa shōchū - rodzaj taniego destylowanego alkoholu zbożowego. FESTIWALE I ŚWIĘTA Liczone w setkach; odbywające się rokrocznie barwne matsuri, a więc tradycyjne święta, festyny i festiwale są dla biorących w nich liczny i aktywny udział Japończyków "solą" Kraju Kwitnącej Wiśni. W czasie ich trwania można w najlepszy sposób poznać wielosetletnią, bogatą kulturę, a także zwyczaje Japonii oraz jej regionów czy też miejscowości. Ów uroczystościom będącym istotnymi wydarzeniami w życiu każdej społeczności towarzyszą religijne obrzędy, kuchnia, tradycyjne rzemiosło i sztuka, stroje, muzyka, śpiew i tańce, które składają się na narodową tożsamość Japończyków ukształtowaną na długo jeszcze przed przybyciem pierwszych Europejczyków. Najliczniejsze są festiwale shintō, poświęcone ku czci opiekuńczych bóstw kami. Ich charakterystycznym elementem są procesje z obnoszonymi przez dzięsiątki ludzi pięknie zdobionymi, często ogromnymi i ważącymi kilka ton palankinami mikoshi, które są pojazdami bogów. Inne matsuri, w których biorą udział gejsze i samuraje mają nostalgiczny nastrój; natomiast buddyjskie jak np. Obon, są poświęcone pamięci zmarłych. Do najważniejszych ogólnokrajowych festiwali i świąt zaliczyć trzeba: Seijin-no-hi, a więc będący jednocześnie narodowym świętem Dzień Pełnoletności; Setsubun - święto pożegnania zimy; Hina-Matsuri - Święto Lalek, bądź też Święto Kwitnienia Brzoskwiń; Hanami - rytuał oglądania kwiatów; Hana-Matsuri - buddyjskie Święto Kwiatów; wspomniany Obon, inaczej Uroczystość Latarni; Shichi-go-san - szintoistyczne święto dzieci. Wśród najsłynniejszych matsuri są również te mające zasięg regionalny. W Kantō wyróżniają się: tokijskie Sanja Matsuri - buddyjskie święto ku czci rybaków, którzy wyłowili posąg Arakura kannon oraz szintoistyczne Tori-no-Ichi - Koguci Targ, a także Kamakura-Matsuri - święto samurajów w Kamakurze. Hokkaido słynie z odbywającego się w Sapporo Yuki-Matsuri - Święta Śniegu. W Tōhoku wyróżniają się: odbywający się w Aomori Nebuta - pochód olbrzymich, pięknie malowanych i zdobionych latarnii oraz Kanto-Matsuri - pochód mężczyzn z latarniami uczepionymi do wielkich bambusowych tyczek w mieście Akita. W regionie Chūbu mają miejsce m.in Tagata Honen-Matsuri - falliczne Święto Obfitych Zbiorów nieopodal Inuyamy oraz Takayama-Matsuri - szintoistyczny pochód wspaniale ozdobionych platform yatai w Takayamie. Stanowiący kwintesencję Japonii region Kansai najbardziej obfituje w barwne festiwale i święta, spośród których najsłynniejsze to: odbywające się w Narze Montoro - Festiwal Zapalenia Latarni oraz Omizutori - buddyjski Festiwal Czerpania Wody, a także mające miejsce w Kioto Aoi-Matsuri - szintoistyczny Festiwal Malwy; Mifune-Matsuri - Festiwal Łodzi z udziałem Cesarza i jego dworu oraz Gion-Matsuri - buddyjski festiwal upamiętniający odejście epidemi dżumy w IX w. W regionie Chūgoku odbywa się Eyo w Okayamie, będący najsłynniejszym w Japonii hadaka matsuri, czyli tzw. "nagim" festiwalem. W Hiroszimie ma miejsce pełne zadumy Święto Pokoju dla upamiętnienia ofiar bomby atomowej. Region Sikioku to przede wszystkim Awa odori, a więc festiwal tradycyjnych tańców z niewielkiej wyspy Awa. Wreszcie Kiusiu, gdzie mają miejsce m.in: Hakata Gion Yamakasa - parada, a właściwie wyścig olbrzymich platform na kołach ulicami Fukuoki oraz O-Kunchi - festiwal z licznymi wpływami chińskimi, takimi jak tańce smoka. SPORT! Wymagające zwinności, skupienia oraz poświęcenia sztuki walki (jap. bujutsu) przywędrowały do Japonii z Chin wraz z buddyzmem i należą do najbardziej rozpowszechnionych tradycyjnych dyscyplin sportowych. Ich elementarne zasady zostały opracowane przez wędrownych mnichów, którzy z biegiem czasu udoskonalali metody walki w taki sposób, by móc skutecznie stawić opór podczas podróży, kiedy to byli napadani przez rzezimieszków oraz oprychów rozmaitej maści. Stąd również sztuki walki od zawsze kładły nacisk zarówno na dyscyplinę fizyczną, jak i duchową, jakkolwiek w XIX w. wyraźnie wzrosła waga tej drugiej. Spośród nich najstarsze są: kenjutsu, a więc wywodząca się od samurajów umiejętność walki mieczem; mająca średniowieczny rodowód walka wręcz - jujutsu, a także starodawne łucznictwo kyujutsu, którego zasady spisano w okresie Kamakura. Natomiast przyrostek - jutsu oznaczający umiejętność, został zastąpiony w okresie Meiji przez - do, co znaczy sposób. Wprowadzone w XIX w. do sportu kendo, czyli walka na bambusowe miecze jest dyscypliną po dziś dzień uprawianą w szkołach i na uczelniach wyższych. Podobnie, choć w mniejszym stopniu rzecz się ma z łucznictwem kyudo, którego zasady ukształtował w ogromnej mierze wyznawany przez samurajów zen. Stworzone na początku XX w. przez Jigoro Kano dżudo, które łączy w sobie stare sztuki walki, takie jak jujutsu oraz ćwiczenia ducha stało się w niedługim czasie japońskim sportem narodowym, a jego istota sprowadza się do stosowania rozmaitych rzutów i chwytów. Obecnie dżudo jest popularne na całym świecie. Karate, co oznacza dosłownie pustą rękę jest blisko pokrewnione z chińskim wushu. Od XIV w. było ono powszechnie uprawiane na wyspach Nansei (prefektura Okinawa), skąd dotarło do głównych Wysp Japońskich dopiero na początku XX w. Ów kładący większy nacisk na atak niźli obronę sposób walki obejmuje rozmaite ciosy np. dłonią czy stopą. W latach 20. XX w. Morihei Ueshiba wprowadził aikido, które bazuje na starych sztukach walki i kładzie nacisk wyłącznie na obronę poprzez rzuty zręcznie wykorzystujące impet przeciwnika. Ów sposób walki nawiązuje w ruchach do klasycznego tańca japońskiego i w największym stopniu przywiązuje wagę do wartości duchowych. Po zakończeniu II wojny światowej sztuki walki zostały zakazane przez władze okupacyjne, a ponownie zalegalizowane w 1950 r. Uczą ich mistrzowie w szkołach zwanych dojo, a miarą opanowania większości z nich jest sześciostopniowy system rang zwanych dan. Obwarowane skomplikowanym ceremoniałem zapasy sumo to japoński sport narodowy znany od początku VIII w. Celem zawodników o nienaturalnych jak na japońskie standardy rozmiarach i wadze jest wypchnięcie przeciwnika poza obręb maty, bądź też przewrócenie go za pomocą odpowiednich rzutów, pchnięć i uderzeń ciałem. Inne, niekiedy już zapomniane gry i dyscypliny to np. kemari, gitcho czy hanetsuki. W Kraju Kwitnącej Wiśni dużą popularnością cieszą się gry planszowe takie jak popularne w całej Wschodniej Azji go, japońskie szachy shōgi czy też pochodzące z Chin sugoroku. Dotychczas na letnich igrzyskach olimpijskich Japończycy wywalczyli 335 medali, w tym 114 złotych, 106 srebrnych oraz 115 brązowych, zajmując tym samym 10 pozycję w klasyfikacji medalowej wszech czasów. Na ów dorobek złożyły się przede wszystkim medale w takich dyscyplinach jak dżudo, gimnastyka, zapasy, pływanie czy lekkoatletyka. Z kolei na zimowych igrzyskach olimpijskich sportowcy japońscy zdobyli dotąd 32 krążki: 9 złotych, 10 srebrnych i 13 brązowych, plasując tym samym Kraj Wschodzącego Słońca na 14 miejscu w klasyfikacji wszech czasów. Były to głównie medale zdobyte w takich dyscyplinach jak skoki narciarskie czy łyżwiarstwo szybkie. W Japonii do najpopularniejszych gier zespołowych zaliczają się przybyłe w latach 70. XIX w. baseball, piłka nożna, a także przybyła znacznie później siatkówka, w której to Kraj Kwitnącej Wiśni święcił wielkie tryumfy, takie jak olimpijskie złoto z 1972, srebro z 1968 czy brąz z 1964 wywalczone przez reprezentację mężczyzn, a także olimpijskie medale kobiet, w tym złote z tokijskich igrzysk w 1964 oraz tych z 1976, srebrne z Meksyku w 1968 i Monachium w 1972 oraz brąz z 1984. Na Mistrzostwach Świata siatkarze japońscy dwukrotnie tj. w 1970 oraz 1974 stawali na najniższym stopniu podium. Natomiast o wiele bardziej imponujące są mundialowe osiągnięcia Japonek, które trzykrotnie zdobyły medale z najcenniejszego kruszcu tj. w 1962, 1967 oraz 1974, a także 3 srebrne w 1960, 1970 i 1978. Siatkarze z Kraju Wschodzącego Słońca są najbardziej utytułowaną drużyną rozgrywanych początkowo co cztery, a obecnie co dwa lata Mistrzostw Azji, imprezy na której sześciokrotnie stawali na najwyższym stopniu podium tj. w 1975, 1983, 1987, 1991 oraz 2005. Poza tym w 1989 i 1997 zajmowali drugie miejsca, a w 1979, 1993 oraz 2001 zdobywali medale brązowe. Reprezentacja kobiet dwukrotnie tj. w 1975 i 1983 okazała się być najlepsza na kontynencie; pięciokrotnie, a więc w 1979, 1987, 1989, 1991 oraz 1993 zajmowały drugie miejsce na podium. W końcu też były czterokrotnie trzecie (1995, 1997, 1999, 2005). Zaszczepiony przez Amerykanów baseball był przez długi czas najpopularniejszą grą zespołową w Japonii, w efekcie czego wielu tamtejszych beseballistów grało z powodzeniem w najlepszej na świecie lidze MLB. Natomiast stosunkowo niewiele sukcesów odniosła reprezentacja kraju do których zaliczyć trzeba olimpijskie srebro z 1996 oraz dwukrotnie trzecie miejsce w 1992 i 2004. Japończycy wywalczyli także drugie miejsce w 1982 na rozgrywanych zazwyczaj co dwa lata mistrzostwach świata , a także pięciokrotnie stawali na najniższym podium, tj. w 1976, 1980, 1994, 2003 oraz 2007. Chociaż już na olimpiadzie w Meksyku w 1968 Japończycy zdobyli brązowy medal to jednak dopiero od początku lat 90. XX w. można mówić o intensywnym rozwoju piłki nożnej w Japonii, która podobnie jak na całym świecie staje się powoli najważniejszą grą zespołową. Od tamtej pory reprezentacja Kraju Wschodzącego Słońca trzykrotnie tryumfowała w Pucharze Azji, tj. w 1992, 2000 oraz 2004. W 1998 zadebiutowali w najważniejszej piłkarskiej imprezie świata, a więc Mundialu, na którym wystąpili także w 2002 jako współgospodarz oraz na ostatnim w 2006 w Niemczech. Istotnym osiągnięciem było również wywalczone na własnych boiskach drugie miejsce w Pucharze Konfederacji w 2001. W 1993 zinagurowała swe rozgrywki najlepsza obecnie w Azji profesjonalna liga piłkarska J-Rigu. Podobnie jak inne wysoko rozwinięte państwa świata, także Japonia była gospodarzem wielu imprez o zasięgu globalnym, spośród których wymienić trzeba trzy olimpiady tj. Letnie IO 1964 w Tokio, Zimowe IO 1972 w Sapporo i IO 1998 w Nagano oraz organizowane wspólnie z Koreą Południową piłkarskie MŚ 2002.  Jak ktoś to przeczyta, to GRATULACJE xD |
|
